Μετά από πολυυύ καιρό..

Wow, έχω να γράψω σε αυτό το blog πολύ καιρό ! Ρίχνω μια ματιά σε αυτά που έγραφα τότε και νοσταλγώ εκείνες τις εποχές. Τότε που έγραφα για ευτυχία και την ένιωθα μέσα μου. Τότε που έβλεπα τη θετική πλευρά της ζωής. Τρομερο; Μέσα σε λίγους μήνες άλλαξα τελείως, δεν ακούω πια τη μουσική που άκουγα, δε φοράω τα ρούχα που φορούσα, άλλος άνθρωπος. Σα να μεγάλωσα λίγο; Σα να ωρίμασα; Ή μήπως ξέχασα το νόημα της ζωής, της χαράς και της ευτυχίας; Δώστε μου λίγη από τη χαρά σας, δεν είμαι στα καλύτερά μου.

Simple things.

Όπως λέει και ο τίτλος, "απλά πράγματα".
Μάθε να απολαμβάνεις τα απλά πράγματα.
Μάθε να ζεις με απλά πράγματα.
Μάθε να αγαπάς τα απλά πράγματα.
Ένα βλέμμα πέρα απο το παράθυρο το πρωί,
όταν ο ήλιος βγαίνει,
αρκεί για να σε γεμίσει θετική ενέργεια.
Γιατί ξέρεις ότι ξημέρωσε άλλη μια υπέροχη μέρα.
Μία μέρα, χωρίς άγχος και σκοτούρες.
Θα μου πεις, "που είναι αυτή η μερα; εγώ όλο προβλήμτα έχω".
Και όμως, αγάπη, πέρα από τα προβλήματα,
είναι ένα χαμόγελο που περιμένει να `ανάψει`.
Ένα λουλούδι που περιμένει να κοπεί,
από δύο πορσελάνινα χέρια για να δωθεί σε εσένα.
Ένα τρυφερό φιλί, που περιμένει να `προσγειωθεί` στο ροδαλό μάγουλό σου.
Μάθε, μάθε να αγαπάς τα απλά πράγματα.

Happiness.

Happiness.
Η ευτυχία είναι από τα σημαντικότερα συναισθήματα.
Ένα συναίσθημα που δεν μπορείς να περιγράψεις εύκολα,
αλλά ξέρεις ότι είναι υπέροχο.
Ο κάθε άνθρωπος θέλει την προσωπική του ευτυχία,
αλλά και την ευτυχία για αυτούς που αγαπά.
Τόσο απλό να την αποκτήσεις.
Ένα φιλί, μία τρυφερή αγκαλιά, ένα ζεστό βλέμμα.
Όλα αυτά φτάνουν για να σου χαρίσουν ένα χαμόγελο στα χείλη.
Θα έχεις ευτυχία. Αρκεί να τη θέλεις πολύ
και να κάνεις τα πάντα για να την αποκτήσεις.
Χάρισε ευτυχία στον εαυτό σου, αλλά και στους άλλους ανθρώπους.
Don't worry, be happy. :)

Καλημέρα.

Πώς περνάει ο καιρός.
Σαν χθές θυμάμαι που έτρεχα με τα παιδιά,
στα σοκάκια της γειτονιάς.
Σαν χθες θυμάμαι τις ατέλειωτες ώρες παιχνιδιού,
στις αυλές του χωριού.
Σαν χθες θυμάμαι τα μυστικά,
τα γέλια, τις φωνές που γέμιζαν τους δρόμους.

Τώρα,
μετά από τόσα χρόνια,
κάθομαι στο δωμάτιό μου και σκέφτομαι.
Σκέφτομαι ότι ο καιρός περνάει γρήγορα,
και ότι ίσως δεν προλάβω να χαρώ τα νεανικά μου χρόνια.
Σχολείο, μαθήματα. Διαβάσματα.
Πού χρόνος για χαρές;
Και όμως,
αν ψάξω βαθιά μέσα μου,
θα βγάλω ξανά στην επιφάνεια το παιδί που ήμουν κάποτε.
Αξίζει να προσπαθήσω, έτσι δεν είναι;